کد مطلب:31963 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در مورد آينده انساني و آگاهي خداوند از آن (يك جور سلب اختيار از انسان) و اينكه اگر شرايط براي همه افراد مساوي باشد ممكن است آينده مساوي داشته باشند (عدل الهي) البته در مورد قابليتهاي افراد مختلف چندان شكي ندارم؟

به نظر مي رسد سؤال شما اين باشد كه اولاً چرا بين انسانها در زندگي اين قدر تفاوت هست و ثانياً چرا بر اثر اين تفاوت هاي غير اختياري، عدهاي شقي و عدهاي به سعادت عظيمي دست مي يابد و در اين زمينه از خود اختيار ندارند. خلاصه پاسخ اين است:

اولاً نظام انسانها بدون وجود تفاوت بين آنها، ديگر يك نظام انساني نيست (خود تفاوت موجب بي عدالتي نمي شود)

ثانياً چنين نيست كه بر اثر تفاوت اختياري، درجات اخروي انسان ها هم متفاوت باشد. بلكه اگر در آخرت تفاوتي بين انسانها باشد فقط بر اثر تفاوت اختياري است.

بنابراين اصل تفاوت ميان انسانها منافي عدالت است. و استاد شهيد مرتضي مطهري مي فرمايد: اينكه چرا تفاوت ها و تبعيض ها وجود دارد جواب اين است كه: تفاوت موجودات ذاتي آنها و لازمه نظام علت ومعلول مي باشد. يعني، بر اساس قانون ضرورت بين علت و معلول در صورت وجوب علت، معلول ضروري الوجود مي شود. بنابراين يك نظام ضروري بين علت و معلولهاست كه هر معلولي بالضروره بايد در همان جايگاهي كه آفريده شده است، قرار بگيرد. اگر غير از اين باشد نظام جهان از هم مي پاشد مثلاً 2 براي اين كه 2 باشد بايد بين 1 و 3 قرار بگيرد و اگر جايش را عوض كنند. ديگر 2 نخواهد بود. (1)

به زبان ساده تر: فرض كنيد همه انسانها مثل هم بودند و هيچ گونه تفاوتي بين انسانها وجود نداشت. در اين صورت آيا اصلاً زندگي انساني به وجود مي آمد. اگر خوب دقت كنيم در مي يابيم كه زندگي كنوني ما و فعاليت هاي ما، همگي به خاطر اين است كه هر يك نقصي و كمالي داريم .و براي به كمال رساندن نقص هاي خود تلاش كنيم. اين تلاش باعث برقراري رابطه اي بين ما و ساير انسانها مي شود و مي توانيم نيازهاي همديگر را مرتفع كنيم.

در اين صورت است كه وجود هر فردي بر كل جامعه مفيد مي باشد. اما اگر همگان مثل هم بودند نه كسي مي توانست نياز شخص ديگري را برطرف كند و نه نياز ما و نواقص خودش كامل مي شد و همگان در همان حدي كه بوده مي ماندند و در اين حالت، اشكال شديدتري بر عدل خدا وارد مي آورد. و اگر سؤال كني چه اشكالي دار دكه خدا همه انسانها را در حد كمال مطلق مي آفريد كه هيچ كس به كسي ديگر نياز نداشته باشد و نقصي هم نداشتند. بايد گفت: اين سخن به معني آن است كه خدا همة انسانها را دقيقاً مثل خودش (كه كمال مطلق و بي نياز است) بيافريند و اين سخن باطلي است.

در صورت قانع نشدن و يا بوجود آمدن سؤالي ديگر لطفاً مكاتبه كنيد.



















منابع و مآخذ:

1ـ مرتضي مطهري، عدل الهي، صص91ـ120